امام خميني ـ رحمه الله عليه ـ در كتاب خود بحث ولايت را از اين جا آغاز مي كند كه پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ كامل ترين دين را آورده اند و هيچ مسئله اي را فروگذار نكرده اند و ما قطعاً مي دانيم كه نسبت به حكومت و اداره امت اسلامي نيز برنامه دارد و الّا نقض فاحشي در تشريع خواهد بود؛ زيرا وجود حكومت و نظام از ضروري بشرّ است و فرقي نيز بين حضور و غيبت نيست و اين به ضرورت عقل ثابت است كه البته رواياتي نيز دارد و آن گاه به بعض روايات اشاره مي كند،[3] اما ولايت مطلقه فقيه از ابتكارات حضرت امام ـ رحمه الله عليه ـ در نظام سياسي جمهوري اسلامي ايران است كه در بازنگري قانون اساسي سال 68 كلمه «مطلقه» در اصل 57 قانون اساسي وارد شد. اصل 57 قانون اساسي مقرر مي دارد:«قواي حاكم در جمهوري اسلامي ايران عبارتند از: قوه مقننه، قوه مجريه و قوه قضاييه كه زير نظر ولايت مطلقه امر و امامت امت بر طبق اصول آينده اين قانون اعمال مي گردند. اين قوا مستقل از يكديگرند».