خدمت دوست گرامي "فداييان حسيني(ع)""
درست که نبايد با کشورهاي جهان 100 ? قهري برخورد نمود، اما مساله اينجاست که مماشات با ليبي به عنوان کشوري ضعيف و منفور که هيچ جايگاه قابل توجهي نه در سطح جهان، نه آفريقا و نه حتي در جهان عرب و اسلام ندارد، به چه معناست؟ مدارا با چنين رژيمي در موضوعي که نه به منافع زودگذر مادي که به "حيثيت تاريخي" تنها نظام شيعي جهان مربوط مي‌شود، در چهارچوب کدام مصلحت ارزيابي مي‌شود؟ فراموش نکنيم که دير يا زود نسل امروز و فردا در برابر اين سئوال قرار خواهند گرفت که چرا ام القراي جهان اسلام - که داعيه دفاع از مظلومان جهان را دارد - نه تنها براي دفاع از حريم علماي شيعه کاري نکرد که حتي از يک اعلام انزجار و حداقل ترک مراوده با رژيم رباينده! نيز عاجز بود؟