.::شارح::.

برادر عزیز ، ما همه زائل و رفتنی هستیم ، ولی مجد تشیّع و مقام روحانیت و رمز جهان ولایت را با اتباع آن و حفظ خدمتگزاران آن می توان حفظ کرد .
شما خوب می دانید چه کسانی و چه دستگاههایی سعی می کنند هر روز قصه ای ، تهمتی ، ناروایی در آورند و هدفهای سیاسی خود را بی دلیل با ضربه به ما تأمین کنند . امیدوارم دوستان ایران و بخصوص برادرانی که از کودکی و از دوران مدرسه و تحصیل مرا می شناسند و افکار و تربیت و سلوک و روش ما را خوب می دانند ، روشنگری کنند و نگذارند مغرضین به هدف خود برسند .
در هر صورت برای من که غرق طوفان بلا هستم و جان و مال و فرزندان و وجود معنوی و سازمانها و زمین و تاریخ خود را در خطر عظیم حس می کنم و جز لطف خدا راه نجاتی نمی بینم ، دردهای جدید حالتی دارد که شاعر عرب می گوید :"تکسرت العضال علی العضال"...

ادامه مطلب...

هوالحی
الم تر ان الله یزجی سحاب
به انتظار شب،امام محرومان به سرزمین خاموش لبنان بهار را هدیه کرد
امام موسی صدر راز طلیعه آفتاب را بلند سرود
محرومان ،یتیمان و بی پناهان وقت سرورشان رسید و آغاز مقاومت با سلام امامشان ، امام موسی صدر تمام لبنان و سرزمین قدس را فرا گرفت
آری مردی آمده است
مردی از تبار محمد(ص) ،آخرین فرستاده خدا
مردی از دیار عشق ، مردی از کربلا
بنگر که امام محرومان را چگونه می خوانند
بالروح بالدم نفدیک یا امام  

ای کسانیکه ایمان آورده اید چرا چیزی می گویید که انجام نمی دهید . نزد خدا سخت ناپسند است که چیزی را بگویید و انجام ندهید .

آیا حکومت اسرائیل وارث یهودیان جهان است ؟ آیا از همه وکالت دارد ؟ آیا وارث سایر کشته شدگان و به کار گمارده شدگان زمان نازیها چه کسی بوده و هست ؟ آیا کمیسیون های مشترکی که بین نازیها و صهیونی ها بوده است فراموش می شود ؟ادامه مطلب...

بسم الله الرحمن الرحیم
برادران خداجوی ، ماه مبارک رمضان است و روز هفدهم این ماه بار دیگر حوادث غزوه بدر کبری را پیش چشم ما تصویر می کند ؛ و با تاملی که در این ماه با روزه داری و از طریق تطهیر جسم و تزکیه روح رشد می کند مفاهیم و درسهایی بر آن می افزاید و موج جدیدی در بستر زندگی پر محنت و آشفته امروزین ما ایجاد می نماید ...
ادامه مطلب...

 بسم اللَّه الرحمن الرحیم
برادران مؤمن، بار دیگر ماه رمضان با شبهاى الهام‏بخش، روزهاى سراسر پند، فضاى معطّر، و خاطرات و درسهایش، در حالى که انسان را به سوى حزم و نظم و انضباط و استوارى فرا مى‏خوانَد، به ما روى آورده است.
بار دیگر روزه مى‏گیریم، شب‏زنده ‏دارى مى ‏کنیم و شعایر دینى را بزرگ مى ‏داریم و سرانجام با شادمانى و خشنودى عید را با هم جشن مى ‏گیریم سپس به زندگى عادى باز مى ‏آییم و به همین ترتیب، سالها، یکى پس از دیگرى مى‏آیند و یادها و خاطرات ما بیشتر و بیشتر مى‏گردد.
بیمِ آن مى‏رود که ماهِ رمضان به عادتِ بى‏روحى تبدیل شود که شعایرِ آن تنها عادتها و رسومى سرگرم‏کننده باشد و از همه معانى اصلى و روح حقیقىِ خود تهى گردد. با یک نگاهِ گذرا در مى‏یابیم که این مصیبت، یعنى مصیبتى که روزه و رمضان به آن مبتلا شده‏اند، مصیبتى است که بر همه عبادات و مناسک دینى سایه افکنده است. این بیمارى به عبادات و مراسم دیگر هم سرایت کرده و به اماکن مقدّس، شعایرِ دینى و همه رهنمودهاى آسمانى حمله‏ور شده است. در لبنان درد و اندوهْ مضاعف است؛ دردِ دین و تعالیم دینى است. این فاجعه پس از آن رخ داد که به آموزه‏هاى آسمانى قالبهاى زمینىِ محدود و معین داده شد، همه چیز کمّى شد و براى آن اندازه‏گیرى و درجه‏بندى وضع گردید. ببینید آیا کارائىِ دین و تأثیرِ تعالیمِ آن را در زندگىِ خود از دست نداده‏ایم؟ آیا نقش راهبردى آن در هدایتِ انسان به پایان نرسیده است و به پاره‏اى آئینها، یادگارها و سرگرمیها تبدیل نشده است؟ شاید گمان مى‏رود اساسا دین متعلّق به روزگارى است که مشکلات و محنتهاى گوناگون سراسرِ زندگىِ انسان را فرا گرفته بود و آموزه‏هاى دینى نقش تقویت روحى و روحیه دادن و تسلى بخشیدن به چنان انسانى را داشت و امروز که بشر بر بسیارى از مشکلات چیره شده است، نقش دین و رهنمودهاى آن باید کمرنگ شود.
برادرانِ مؤمن، پیش از آن که این سؤالات از سوى دیگران مطرح شود و ما را آشفته و پریشان سازد لازم است خود به طرح آنها بپردازیم. البته این پرسش ها و پاسخ آنها مطرح شده است ولى ما غفلت ورزیده و تجاهل کرده‏ایم. از آن سخن نگفته‏ایم تا با واقعیت تلخ روبه‏رو نشویم. درنتیجه، امروز با واقعیت صریح و برهنه آنها روبه‏رو شده‏ایم.
 اى دین‏باوران، آیا در روزه ما آثارِ روزه و در نمازمان عروج و پرواز به ملکوت آسمانها را مى‏توان یافت؟ آیا در فطر و قربانْ جوهر و معانى این اعیاد را مى‏بینید؟ آیا همه ما به شعایرِ دینى عمل مى‏کنیم و از اماکن مقدّسه تأثیر مى‏پذیریم؟ و آیا گستره معنایى را که در مسجد الاقصى و کلیساى قیامت براى امتِ ما به ودیعه نهاده شده، پیش از آن که با اشغال این دو فضاى مقدّس ضربه بخوریم و حسرت و خسارتِ آنها را بچشیم، درک کرده بودیم؟
اینها تجارب تلخ و دردناک ما است که از واقعیتِ تلخ و دردناکمان حاصل شده است. باید با نگاه واقع‏نگرِ فراگیر و با شهامت و تفکرْ رهنمودهاى دینى را بازشناسى کنیم، باشد که بار دیگر حرکتى نو آغاز کنیم و روح حیات را در آنها بدمیم. باید با هستى و وجود خودْ دین و آموزه‏هاى ارزشمندِ آن را در جایگاهِ رفیعِ آن بنشانیم و اجازه دهیم تا ابعاد وجود ما را مشخص کند و ما را در کثرتمان وحدت بخشد و تفرقه ما را به یکپارچگى بدل نماید.
اى خداباوران، اگر ما در همه ساحتهاى وجودى و ابعاد حیات خویش، در خانه و بازار، محل کار و عبادت و در همه عرصه‏ها اندیشه دینى و تعالیم آن را تجربه کنیم، اگر حصار زندان را ببینیم و دینمان را که در معابد زندانى شده است آزاد کنیم و اجازه دهیم دین به همه قلمروهاى زندگى ما وارد شود و بایدها و نبایدها را تحقق بخشد و تأثیر بگذارد و جهت دهد، اگر به دین فرصتِ حضور و ظهور دهیم و اگر آن را محدود و کمرنگ نگردانیم و در عزلت و انزوا زندانى نکنیم، در آن صورت آثار و برکات این ثروت عظیم را در زندگانى و در ساختن تمدن خویش خواهیم یافت.
برادران، روزه ماه رمضان و سایر عبادات و شعایرِ دین فقط فعالیتهاى جسمى نیستند، بلکه همه اینها اعمالى هستند که از عقل و دل سرچشمه مى‏گیرند و در قالب حس مى‏ریزند و با آن همراه مى‏شوند. از همین رو، هرگاه این اعمالْ بدون مشارکت و حضورِ دل و عقل انجام گیرد، بى‏روح، بى‏هدف، و تقلیدى مى‏شوند: انجام مى‏گیرند اما تأثیرى نمى‏بخشند.
در تجربه جدید، در این ماه مبارک و در فریضه روزه‏دارى باید عقل و دل خویش را با بدنهایمان به کار بگیریم. بر ما است که بیندیشیم و تأمّل کنیم. باید، محبت بورزیم و به فکر دیگران باشیم. باید محبت و اندیشه را در عبادت روزه خود وارد نماییم. آرى، «یک ساعت تفکر از یک سال عبادت برتر است» این سخن امام صادق است. امام صادق‏(ع) در جاى(مستدرک الوسایل، ج 11ص 183 )دیگر فرمود: «آیا دین جز محبت است؟»این روزه زنده مایه نجات از آتش است و یکى از ارکان اسلام به شمار مى‏آید(بحارالانوار،ج66 ص327). چنین روزه‏اى ضیافت خداوند است و گرامیداشتِ انسان. این است شأن انسان و قَدْرِ او.
رمضانْ تنها با این اوصافْ رمضانى است که فضایى ایجاد مى‏کند تا انسانى عزّتمند و سرفراز پرورش یابد که فاتح مکه باشد و پیروزِ جنگِ بدر و سازنده تاریخ. این است رمضانى که ماهِ انس است و هنگامِ احساسِ آلامِ همنوعان، موسمِ به فراموشى سپردنِ کینه‏ها و الفتِ جامعه، توحیدِ کلمه و نزدیکى قلبها و برانگیختن دوباره امت. روزه ماه مبارک، با این اوصاف، نخستین گام است براى پایه‏گذارى و ساختن تاریخ.
 این رمضان  تمرینِ جهاد است و آمادگى براى جنگ و آغاز بازگشت به خدا، بازگشت به سرزمینِ مقدّس خدا: قدس. این وعده حق خدا است. خدا خُلف وعده نمى‏کند، و اوست که مى‏فرماید:
و لَیَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن یَنصُرُهُ إنَّ اللَّهَ لقوىٌّ عزیز. الذینَ إنْ مکَّنَّاهُم فى الارضِ أقاموا الصلاةَ و آتَوُا الزّکاةَ و أَمَروا بالمعروفِ و نَهَوا عنِ المنکَرِ و لِلّهِ عاقبةُ الاُمورِ  (41-22:40) و خدا هر کس را که یاریش کند، یارى مى‏کند و خدا توانا و پیروزمند است؛ همان کسان که اگر در زمین مکانتشان دهیم نماز مى‏گزارند و زکات مى‏دهند و امر به معروف و نهى از منکر مى‏کنند. و سرانجامِ همه کارها با خدا است.


به نقل از کتاب "ادیان در خدمت انسان " از مجموعه  " در قلمرو  اندیشه امام موسی صدر "  صفحه 345 تا 348    ترجمه سید عطا الله افتخاری 

بسم الله الرحمن الرحیم
امشب آخرین شب جمعه ماه شعبان است .
ماه شعبان ، ماه رسول خدا (ص) ، ماه آمادگی برای میهمانی ...
آیا من برای ورود به ماه مهمانی خدا آماده شده ام ؟
درونم آتشفانی برپاست . نمی دانم امروز پنج شنبه پانزدهم شهریور هشتاد و شش کجا ایستاده ام ؟
آیا این نوشتن ها خود حجابی برایم نیست ؟
آیا اینگونه درگیر شدن در یک موضوع دامی برایم نیست ؟
آیا راهی که می روم به ترکستان نیست ؟
آیا اینگونه نوشتن از یک نفر کفر نیست؟
نمی توانم نفس بکشم .
تهران با تمامی زیبایی هایی که برایم دارد و عشقی که به کوچه کوچه اش می ورزم برایم زندان ست .
و این زندان بودن نه به خاطر دودی بودن رنگ آسمانش و نه به خاطر ترافیک روزانه و شبانه اش و نه به خاطر ...
احساس می کنم تهران قفس است . اینجا ام القرای جهان اسلام است . شهری که باید نمونه باشدو الگو برای همگان . اما چرا اینگونه نیست ؟
احتیاج به سفر دارم . سفر به کهکشان ، سفر به عرش خدا ...ادامه مطلب...

بسم الله الرحمن الرحیم
آورده اند که بعلبک شهر خورشید است و آن سو تر شهر ستارگان .اما بگذار چنین آغاز کنیم که روزی بود و روزگاری و سرزمینی کوچک و زیبا در کنار دریا . جایی که دیگران لبنان خطابش می کردند و اهل لبنان دیار خود را درخت زمین می دانستند . به هر حال زندگی بود و زندگانی و مردمان کار می کردند از صبح تا شب و عمر می گذراندند از تولد تا مرگ . اما این همه اگر برای اهل رفاه در هر کجای دیگر راحت بود برای ثروتمند این دیار راحت تر می گذشت و اگر برای ضعیفان هر کجا سخت بود برای مستضعف لبنانی سخت تر می گذشت . می گذشت و می گذشت
تا روزی که مردی آمد از سرزمین سلمان مردی با چشمانی به رنگ دریا که به نرمی و آسانی از دشواری ها می گفت .

ادامه مطلب...

بسم الله الرحمن الرحیم
قصد داشتم مطلب مفصلی درباره دست دادن با نامحرم و جوانب مختلف موضوع بنویسم و یادداشتهایی هم برداشته بودم و مخصوصا این روزها که ذهنم بیشتر درگیر حوزه سبک زندگی است فکر می کردم این نکته ها شاید برای مطالعه جدی موضوع مفید باشد اما به هر حال به دلایلی منصرف شدم فقط می ماند آن دو نکته ای که قول داده بودم از امام موسی صدر نقل کنم که چون تا کنون انتشار نیافته خواندنی تر است :
۱- دکتر حسین کنعان در کتابش به نام الامام موسی الصدر قدر و دور می گوید امام موسی صدر برایم تعریف کرد که وقتی من حدودا نوزده سال داشتم پدرم (‌ آیت الله صدر مرجع بزرگ تقلید ) نامه ای برای نخست وزیر وقت نوشتند و قرار شد من نامه را ببرم و تحویل دهم لذا صبح زود از قم راه افتادم و به تهران آمدم و به محل زندگی او که منزلگاه با شکوهی بود مراجعه کردم. مرا به سالن طبقه اول راهنمایی کردند . نشستم و به تماشای در ودیوار مشغول شدم . آن فضا و محیط متفاوت و شیک و با شکوه با تابلوهای نقاشی و وسایل تزیینی و پرده های زربفت و ... برای من که از یک خانه ساده طلبگی آمده بودم خیلی تازگی داشت و غرق تفکر در این فاصله فرهنگی واجتماعی بودم. در همین حال متوجه دختر جوانی شدم که در انتهای سالن مشغول نواختن پیانو بود و من تا آن هنگام صدای این دستگاه را نشنیده بودم . نشسته بودم و با تعجب به آن گوش می کردم که آن دختر متوجه حضور من شد و برخاست و به طرف من آمد و ...دستش را به طرفم دراز کرد ! من دستم را روی سینه ام گذاشتم و سلام او را پاسخ دادم ( جالب اینجاست که این فرهنگ زیبا و راه حل ستودنی که شاید منشا آن از همیشان باشد الان در لبنان و بسیاری جوامع کاملا رواج یافته است و اخیرا یکی از شبکه های تلویزیونی لبنان در برنامهای مربوط به تعاملات اجتماعی بین مردها و زن ها این موضوع را میان حاضران در استودیو به تجربه عملی گذاشته بود ) دکتر کنعان می گوید در اینجا امام صدر خندید و به مزاح گفت : و هنوز دستم روی سینه ام مانده است !
۲- دانشمند فاضل و نویسنده اندیشمند استاد سید عباس نورالدین برایم نقل کرد که روزی امام صدر در یک کلیسا ( یا دانشگاه ) سخنرانی بسیار موثر و جذابی ایراد کرد و همه را مجذوب نمود . اواخر سخنرانی یک خانم جوان و زیبا که از این توفیق یک عالم مسلمان بسیار دلخور بود به دوستانش گفت : من می دانم چه طور حالش را بگیرم و ضایعش کنم ! و بلا فاصله پس از پایان سخنرانی در حالیکه همه را متوجه خود کرده بود جلورفت و دستش را به طرف ایشان دراز کرد . ایشان طبق عادت دستشان را روی سینه گذاشتند . او هم که منتظر همین بود پرسید : می خواهید نجس نشوید ؟ ( و به همان موضوعی اشاره کرد که مشکل سو تفاهم خانم هاست و شبهه دون پایه بودن زنان در دیدگاه اسلام و نجس بودن غیر مسلمانان و ... ) ایشان با زیرکی بلافاصله پاسخ دادند : بل لاحافظ علی طهارتک ! فرمودند بلکه بر عکس تو آنقدر با ارزش و پاک هستی که چنین تماس هایی حریم قدسی و زنانه تو را می آلاید ... این جواب حکیمانه و عارفانه و عمیق و هوشمندانه نه تنها توطئه او را خنثی کرد بلکه کار بر عکس شد و جمعیت مسیحی حاضر بیشتر به وجد آمده و به ایشان ارادت بیشتری پیدا کردند .
به نقل از :وبلاگ نمایندگی مجاز، 1386/5/17